Przed 1939 rokiem był harcerzem, w czasie wojny działał w Szarych Szeregach. W 1944 roku, mając 16 lat, wstąpił do Armii Krajowej. Zajmował się drobną dywersją i kolportażem podziemnej prasy. Uczestniczył w redagowaniu gazetki zawierającej informacje z nasłuchu radiowego. Po wojnie ukończył kurs instruktorski, jednak w 1948 roku został z harcerstwa usunięty za poglądy polityczne.

Pomimo szykan i nieustannego inwigilowania przez Służbę Bezpieczeństwa opublikował legalnie w PRL w sumie kilkanaście książek poświęconych Armii Krajowej, w tym „Nocne szlaki” o tatrzańskich kurierach podczas okupacji, „Pozdrówcie Góry Świętokrzyskie” o zgrupowaniu AK dowodzonym przez Jana Piwnika „Ponurego”, a także pracę „Ponury - major Jan Piwnik 1912-1944”. Wydał także autobiograficzną opowieść o latach okupacji zatytułowaną „Pokaż zęby” oraz dwutomową autobiografię „Bez pokory”. Nakłady jego książek przekroczyły łącznie milion egzemplarzy. Cenzurę zwodził lekkim, beletrystycznym stylem i niemal przygodową narracją. Wydawców kusił swoją popularnością wśród czytelników.

Jako dziennikarz zajmował się tematyką sportową, przede wszystkim pisał o narciarstwie. Za swoją twórczość bywał aresztowany i bity podczas przesłuchań, bezskutecznie usiłowano z niego zrobić tajnego współpracownika, z powodów politycznych wielokrotnie był też zwalniany z kolejnych stanowisk służbowych, blokowano mu awanse. W wywiadzie dla Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego Cezary Chlebowski powiedział, że w czasie wojny był za młody, by walczyć w szeregach Armii Krajowej z bronią w ręku, jednak przez kilkadziesiąt lat pisał, by zachować pamięć o tej organizacji. "Przypuszczam, że jestem jednych z niewielu, który uratował od niepamięci bohaterów akowskich, jak »Ponury«, którego uważano po wojnie za bandytę; uratowałem od niepamięci taką organizację jak Wachlarz, którą skazano w PRL-u na śmierć przez zapomnienie" - podsumował.

Cezary Chlebowski zmarł 9 maja 2013 roku. Siedem lat wcześniej został przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

(więcej)

Urodził się 15 lutego 1928 roku w Grodźcu, obecnie dzielnicy Będzina w Zagłębiu Dąbrowskim. Jeszcze jako uczeń szkoły powszechnej związał się z harcerstwem. Po wybuchu wojny kontynuował naukę na tajnych kompletach. W 1947 roku zdał maturę. Za konsekwentne przywracanie pamięci o AK był szykanowany przez władze. W latach 1950-1970 zmieniał pracę ponad 20 razy. Pracował miedzy innymi w Banku Handlowym, redakcjach „Sportu”, „Expressu Wieczornego” oraz „Kulis”, PZU, a także w Komitecie Organizacyjnym Wyścigu Pokoju. W 1971 roku znalazł zatrudnienie jako sekretarz redakcji miesięcznika „Widnokręgi” - organu Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju, a od roku 1995 był publicystą „Tygodnika Solidarność”.

Dopiero w 1969 roku, kiedy miał 41 lat, udało mu się ukończyć studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1980 roku na Wydziale Historycznym tej samej uczelni zrobił doktorat na podstawie pracy „Monografia Organizacji Dywersyjnej AK poza wschodnimi granicami Polski w okresie wrzesień 1941 - marzec 1943”. Praca ta została uznana przez Radio Wolna Europa za jeden z bestsellerów 1983 roku. Amerykańska Fundacja Fulbrighta przyznała autorowi za tę pozycję wyróżnienie w postaci kilkumiesięcznego pobytu w Stanach Zjednoczonych. Książka „Wachlarz” oparta na tym doktoracie została wydana w PRL sumie w ponad stutysięcznym nakładzie.