Katarzyna Kobro zrewolucjonizowała myślenie o rzeźbie, odchodząc od pojmowania rzeźby jako bryły. W swoich pracach dążyła do takiego zorganizowania przestrzeni, aby nie było w niej podziału na przestrzeń zamkniętą w bryle i otoczenie, ale by dzieło współistniało z przestrzenią. W jednej z prac teoretycznych pisała: "Zadaniem rzeźby nie jest lepienie takich czy innych figurek. Istotnym podłożem rzeźby jest przestrzeń i operowanie tą przestrzenią (...)".

Rzeźby Katarzyny Kobro są matematyczne. Artystka opierała się na ścisłych matematycznych wyliczeniach, posługiwała się zasadą złotego podziału i ciągu Fibonacciego. Wraz z mężem Władysławem Strzemińskim, malarzem i teoretykiem sztuki, uczestniczyła w życiu polskiej awangardy artystycznej dwudziestolecia międzywojennego. Należała do grup Blok, Praesens i „a.r.”. Była związana z międzynarodową grupą, skupiającą artystów tworzących sztukę abstrakcyjną Abstraction-Création.

Zarówno jej nowatorskie prace rzeźbiarskie, jak i radykalne teksty teoretyczne, przełamujące klasyczne pojmowanie rzeźby, były w okresie jej życia często niedoceniane. Uznanie krytyków przyszło wiele lat po śmierci i dziś Katarzyna Kobro jest uważana za jedną z najwybitniejszych rzeźbiarek dwudziestolecia międzywojennego. Przetrwało około 40 jej prac, co stanowi niewielką część jej dorobku.

Artystka zmarła w 1951 roku.