230 lat temu, 23 stycznia 1793 roku, doszło do drugiego rozbioru Polski. Rosja i Prusy podpisały w Petersburgu konwencję, zgodnie z którą nasz kraj stał się państwem całkowicie podporządkowanym, a jego obszar okrojono do 215 tysięcy kilometrów kwadratowych. W drugim rozbiorze, w odróżnieniu od dwóch pozostałych, nie brała udziału Austria, zaangażowana w wojnę z Francją.

Dokument został podpisany przez cesarzową Rosji Katarzynę II i króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II. Bezpośrednią przyczyną rozbioru stała się próba uniezależnienia się Polski od Rosji, którą podjęto w czasie obrad Sejmu Czteroletniego, jak również rosyjsko-pruskie zbliżenie wywołane rewolucją na terenie Francji.

W wyniku drugiego rozbioru Prusy uzyskały ziemie o powierzchni 57 tysięcy kilometrów kwadratowych - Gdańsk i Toruń, resztę Wielkopolski i Kujaw oraz część Mazowsza. Tereny te były zamieszkane przez ponad milion osób.

Rosja otrzymała 250 tysięcy kilometrów kwadratowych. Były to szerokie tereny Kijowszczyzny i Mińszczyzny, zamieszkane przez 3 miliony ludzi.

Drugi rozbiór doprowadził Polskę do kryzysu. Zniszczono produkcję przemysłową, nastąpił też krach bankowy. Gospodarka miejska znalazła się w stanie rozkładu. Wieś z trudem znosiła kontrybucje na rzecz wojska cesarskiego. Wzrastały ceny żywności. Skutkiem II rozbioru Polski była insurekcja kościuszkowska w 1794 roku, wymierzona w Rosję i Prusy. Wobec przewagi przeciwników powstanie zakończyło się klęską. Korzystając z sytuacji, caryca Katarzyna II zainicjowała III rozbiór w 1795 roku. Przyłączyły się do niego Prusy i Austria. Polska zniknęła z mapy Europy na 123 lata.