Śpiewał na największych światowych scenach i współpracował ze słynnymi dyrygentami. Jako jedyny polski artysta wystąpił z Marią Callas, którą później wspominał jako wielką osobowość. Zaskarbił sobie sympatię publiczności, wykonując też popularne pieśni i piosenki.

Urodzony w Wilnie, w czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej Ziemi Wileńskiej. Aresztowany przez NKWD, został uwięziony w Kałudze w Związku Sowieckim, gdzie dwa lata pracował ponad siły przy wyrębie lasu.

Po wojnie zamieszkał w Warszawie i podjął studia wokalne. Przełomowym momentem w karierze Bernarda Ładysza stał się konkurs śpiewaczy w Vercelli w 1956 roku, na którym zdobył pierwszą nagrodę i zyskał międzynarodową sławę. Artysta znakomicie wykonywał zarówno klasyczny, jak i rozrywkowy repertuar. Wielkie kreacje, jakie stworzył - Griemina w "Eugeniuszu Onieginie" Piotra Czajkowskiego, Skołuby w "Strasznym dworze" Stanisława Moniuszki, Mefista w "Fauście" Charles’a Gounoda czy Borysa Godunowa w operze Modesta Musorgskiego - zajęły trwałe miejsce w dziejach polskiej i światowej wokalistyki. Brał też udział w prawykonaniach utworów Krzysztofa Pendereckiego, wystąpił między innymi w roli Ojca Barre w światowej i polskiej prapremierze "Diabłów z Loudun". W jednym z wywiadów Bernard Ładysz powiedział, że "łatwiej przekazać mu ze sceny prawdę, bo jego życiorys ulepiony jest z głodu i chłodu, nędzy i dobrobytu, trudu ponad ludzką wytrzymałość, załamań i wzlotów".

Znaczną część swojego bogatego repertuaru utrwalił w nagraniach, dokonanych w większości dla Polskiego Radia. Wielokrotnie brał udział w audycjach radiowych, między innymi w "Podwieczorku przy mikrofonie".

Artysta odnosił także sukcesy w kinie, grał między innymi w filmach "Ziemia obiecana" Andrzeja Wajdy, "Znachor oraz "Ogniem i mieczem" Jerzego Hoffmana, a także w telewizji i teatrze - kreował główną rolę w musicalu "Skrzypek na dachu" w Teatrze Muzycznym w Łodzi w reżyserii Marii Fołtyn.

Został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis". Uhonorowano go także Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości.

Zmarł 25 lipca 2020 roku, dzień po swoich 98. urodzinach. Został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie. Pośmiertnie otrzymał awans na stopień pułkownika.

(więcej)

Urodził się 24 lipca 1922 roku w Wilnie. W okresie okupacji niemieckiej i sowieckiej należał do Armii Krajowej. Uczestniczył w akcji "Burza" na Wileńszczyźnie. Jako sierżant AK Ziemi Wileńskiej, w latach 1944-1946 był więziony w Kałudze nad Oką w Związku Sowieckim.
Po wojnie drugim miastem Bernarda Ładysza stała się Warszawa. Kształcił się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) pod kierunkiem profesora Wacława Filipowicza. W latach 1950-1980 był solistą Opery Warszawskiej, po zmianie nazwy - Teatru Wielkiego - Opery Narodowej. Na scenie operowej debiutował rolą Griemina w "Eugeniuszu Onieginie" Piotra Czajkowskiego, a kilka lat później występował za granicą. Dokonał brawurowego nagrania dźwiękowego i filmowego utworu Domenico Cimarosy "Il maestro di cappella".
Jako pierwszy polski artysta został zaangażowany przez światową firmę fonograficzną Columbia do partii solowej w kompletnym nagraniu opery - w 1959 roku wystąpił obok Marii Callas w "Łucji z Lammermooru" pod dyrekcją Tullio Serafina. Columbia zaprosiła go potem do nagrania całej płyty z ariami operowymi Verdiego i kompozytorów rosyjskich.

Artysta był laureatem wielu konkursów wokalnych, zdobył między innymi pierwszą nagrodę w prestiżowym konkursie w Vercelli we Włoszech w 1956 roku. Po tym sukcesie zaangażował się do Teatru Massimo w Palermo, gdzie wystąpił w "Cyruliku sewilskim", "Nieszporach sycylijskich" i "Don Carlosie".

Został uhonorowany licznymi wyróżnieniami, otrzymał Medal "Milito Pro Christo" - odznaczenie to przyznał mu Ordynariat Polowy Wojska Polskiego, a także Medal Polonia Mater Nostra Est. W 2016 roku został laureatem Złotego Fryderyka za całokształt twórczości w kategorii Muzyka poważna. Otrzymał także tytuł doktora honoris causa Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie.