Stanisław Ligoń urodził się 27 lipca 1879 w Królewskiej Hucie czyli dzisiejszym Chorzowie. Wywodził się z zasłużonej dla polskości i kultury śląskiej rodziny. Jego ojciec Jan Ligoń był kopalnianym maszynistą, polskim działaczem i poetą, zaś jego dziadek Stanisław Ligoń był poetą i kowalem spod Lublińca. Obaj chwalebnie zapisali się w historii Śląska pracą literacką i działalnością patriotyczną.

Stanisław Ligoń po ukończeniu szkoły podstawowej, pracował jako goniec w księgarni, a następnie w zakładzie malarskim. Aby rozwijać zawodowe umiejętności wstąpił do krakowskiej szkoły artystyczno-przemysłowej, a w roku 1900 rozpoczął studia malarskie w Berlinie. Tam związał się z środowiskiem mieszkających w Niemczech Polaków i rozpoczął aktywną działalność w tym środowisku. Po powrocie na Śląsk do roku 1911 pracował jako malarz-ilustrator książek m.in. dla wydawnictwa Karola Miarki.

W tym czasie zafascynował go ruch teatrów amatorskich, w których rozpoczął aktywną działalność: reżyserował, grał, projektował dekoracje, organizował wieczory artystyczne.
W roku 1911 przeniósł się do Krakowa by kontynuować studia na Akademii Sztuk Pięknych gdzie był uczniem m.in. Jacka Malczewskiego oraz Józefa Mehofera.

W latach 1914–1917 Stanisław Ligoń przebywał w Truskolasach niedaleko Kłobucka, gdzie namalował polichromię w tamtejszym kościele św. Mikołaja. Wspólnie z żoną założył tam także polską szkołę, w której razem uczyli. W tamtejszym „Domu Ludowym” zorganizował bibliotekę i salę teatralną oraz oczywiście założył amatorski zespół teatralny. Dla potrzeb amatorskiego ruchu teatralnego pisał sztuki, przygotowywał je jako reżyser i scenograf, sam grał po kilka ról w jednym przedstawieniu.

W roku 1917 został wcielony do pruskiej armii i skierowany do Flandrii. Po powrocie z wojny pisał i rysował w polityczno-satyrycznym piśmie Kocynder, używając pseudonimu Karlik. W roku 1921 działał zaangażował się w prace Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu. Po podziale Śląska zamieszkał w Katowicach, gdzie pracował jako nauczyciel rysunku oraz scenograf w miejskim Teatrze. W tym czasie stworzył głośne widowisko regionalne „Wesele na Górnym Śląsku”.

Był kierownikiem Związku Śląskich Teatrów Ludowych dla którego zorganizował wojewódzką kostiumernię i bibliotekę teatralną, w ramach tej działalności opiekował się terenowymi scenami teatralnymi i teatrami lalkowymi.

Równocześnie Stanisław Ligoń był prezesem Związku Zawodowego Artystów Plastyków w Katowicach, a także działał w Radzie Muzealniczej przy tworzącym się Muzeum Śląskim.
Był także twórcą śląskich audycji radiowych od 1927 roku w katowickim radiu prowadził stałe audycje: Bery i bojki, Przy sobocie po robocie i Co niedziela u Karlika brzmi pieśniczka, gro kapela. Kontynuacją tych audycji w latach 50. była Radiowa czelodka.

Posługiwał się spolszczoną "godką" śląską. W styczniu 1934 roku został dyrektorem katowickiej rozgłośni Polskiego Radia. Koncentrował się na audycjach regionalnych i satyryczno-politycznych skierowanych przeciwko hitlerowskiej propagandzie.
W roku 1935 został posłem na Sejm.

W roku 1939 wyjechał przez Warszawę i Lublin na Węgry, a potem przez Turcję do Palestyny. Tam działał na rzecz polskich żołnierzy i uchodźców. Był m.in. członkiem delegatury Rządu RP na uchodźstwie ds. opieki nad wychodźcami. Po wojnie powrócił do pracy w Radiu Katowice, gdzie stworzył dwie cykliczne audycje: U Karlika gra muzyka i Radiowa czelodka.

Stanisław Ligoń zmarł w Katowicach 17 marca 1954 roku. Jego pogrzeb stał się manifestacją dziesiątków tysięcy mieszkańców Śląska. Jego "Bery i bojki śląskie" doczekały się wydania książkowego dopiero w trzy lata po śmierci autora.