Badacze literatury dopatrują się sensacji w hipotezie, iż Władysław Reymont inspirację do napisania "Chłopów"znalazł w wydanej 1887 r. powieści francuskiego pisarza Emila Zoli "Ziemia". Jednakże znawcy biografii Reymonta wskazują, iż podobieństw jest niewiele, a sam Reymont nie znał na tyle języka francuskiego by móc przeczytać powieść Zoli. Być może polski pisarz usłyszał, że ktoś we Francji napisał powieść o życiu chłopów, gdzie sporo miejsca poświęcono kulturze ludowej i uznał, że w Polsce można by napisać coś analogicznego. To jednak z pewnością nie był plagiat.

Podobnego zdania był widać komitet noblowski, który w roku 1924 przyznał Władysławowi Reymontowi Literacką Nagrodę Nobla właśnie za "Chłopów" - powieść, której akcja rozgrywa się w dokładnie nie określonej wsi Lipce (topografia wsi nie odpowiada dawnym, a przede wszystkim terenowym realiom wsi Reymontowskie Lipce, leżącej w województwie łódzkim, której nazwę zmieniono właśnie dlatego, że istniało przekonanie, iż to właśnie był pierwowzór miejscowości opisanej w "Chłopach". Dziś już nikt nie ma takiej pewności. Przyjmuje się, że Reymont opisał w powieści typową wieś w Ziemi Łódzkiej, na przełomie XIX i XX w.

Powieść ma cały szereg atutów. Ciekawa konstrukcja chronologiczna pozwala prześledzić ludowe obyczaje i zajęcia mieszkańców wsi. W poszczególnych rozdziałach dość blisko poznajemy charaktery i motywacje kilkudziesięciu mieszkańców wsi o rozmaitym wieku, płci i statusie społecznym. Od najuboższego parobka i wiejskiej żebraczki, poprzez zmaożnych chłopów, organistę i proboszcza, aż po rodzinę dziedzica miejscowego dworu. To arcyciekawa i niezwykle szeroka panorama polskiej wsi sprzed wieku.

Na tym tle autor wprowadza nas w zagmatwane relacje uczuciowe głównych bohaterów, którzy jak to homo sapiens, zawsze, bez względu na czasy i epoki, budują asymetryczne związki, aspirują do lepszego życia i coraz mocniejszych doznań, pchają się w autodestrukcję. Słowem kawał świetnej literatury. Gorąco zachęcamy do lektury.