Stary Wielisław jest wioską leżącą na południowo-zachodnich przedpolach Kłodzka. Na polach tej wsi starły się wojska śląskie z oddziałami czeskich religijnych rewolucjonistów czyli husytów.
Czechami dowodził jeden z husyckich komendantów polowych Jan Kralovec. Na czele wojsk śląskich stał ostatni męski przedstawiciel ziębickiej linii dynastii Piastów książę Jan. Zapewne jednym z motywów, które pchnęły go do energicznego prowadzenia wyprawy przeciw husytom była zazdrość o sukces żagańskiego kuzyna również Jana.
Jan I Żagański wspólnie z bratem Henrykiem IX Starszym w listopadzie 1428 roku wsparli militarnie najechane przez husytów Łużyce i odnieśli sukces w bitwie pod Kratzau. Nie była to bitwa wielka ani znacząca, lecz pierwsza od lat bitwa, w której husyci ponieśli klęskę. Stało się tak ponieważ książęta żagańscy zaatakowali obładowanych łupami Czechów podczas marszu.
Sukces ten, choć niezbyt znaczący wykorzystano propagandowo na całym Śląsku. Oto husyci, którzy do walki ruszali niewzruszonym murem z kielichami i hostiami na sztandarach oraz żarliwą modlitwą na ustach, i którym niewątpliwie pomagał w walce sam Bóg, jednak okazali się nie być niezwyciężonymi.
Wiadomość tę podchwycił chciwie książę Jan Ziębicki, który rozesławszy wici po całym Śląsku wyruszył naprzeciw husytom szachującym jak dotąd niezdobyte Kłodzko. Pogłoski o zwycięstwie pod Kratzau wlały entuzjazm w śląskie serca. Entuzjazm ten szybko przerodził się w lekkomyślność i lekceważenie dla ciągle groźnego wroga.
Siły obu stron były mniej więcej wyrównane i prawdopodobnie nie przekraczały po 5000 ludzi, z tym, że Ślązacy mieli zdecydowaną przewagę w kawalerii, podczas gdy trzon sił husyckich stanowiła piechota walcząca pod osłoną taboru.
Późnym popołudniem 27 grudnia 1428 roku maszerujący z północy książę Jan Ziębicki otrzymał informację, że husyci rozstawili swój taborowy zamek na zboczach Czerwonej Góry obok wsi Stary Wielisław. Złakniony sukcesu książę nie chciał czekać z bitwą do następnego dnia, mimo, że już zapadał zmrok.
Gdy tylko śląska jazda osiągnęła wyjściową pozycję książę wydał rozkaz do szarży na husycki tabor. Jak można się domyślać najlepiej opancerzony koń, nie wiadomo jak szybko by biegł, siłą swego pędu nie rozbije solidnego drewnianego wozu. Tak też stało się i tym razem. Szarża załamała się po pierwszej salwie najeżonego muszkietami i hakownicami taboru. Potem już po ciemku nastąpił husycki kontratak.
Próbującego sforsować rzeczkę Bystrzycę Dusznicką księcia Jana dopadli czescy piechurzy gdy upadł razem z koniem. Śmierć księcia, a z nim około 700 wystawionych przez niemal wszystkie śląskie księstwa rycerzy otworzyła husytom drogę na cały Śląsk. Osierocone Księstwo Ziębickie przeszło na własność królestwa Czech.
