Wywodząca się w prostej linii od Mieszka I i Bolesława Krzywoustego dynastia Piastów w okresie rozbicia dzielnicowego jak każda ambitna rodzina panująca rozgałęziła się na kilkanaście linii.
Powstał wówczas cały szereg księstw i ksiąstewek, zarządzanych przez przedstawicieli poszczególnych gałęzi rodu, którzy ustawicznie walczyli pomiędzy sobą o prymat, dość lekko sobie ważąc dobrobyt polskiej korony i jej mieszkańców.
Nic zatem dziwnego, że małopolscy wielmoże mając w pamięci piastowskie wyczyny z okresu rozbicia dzielnicowego w walce o Kraków, zdecydowali o wyborze na króla kogoś spoza krewkiej dynastii, mimo, że niewątpliwie królewska korona bardziej należała się któremuś z książąt śląskich czy mazowieckich niż Władysławowi Jagielle.
Pod koniec XIV wieku wybrano jednak Jagiełłę co pchnęło Polskę na drogę do nieuchronnej mocarstwowości, kosztem przyjęcia na siebie szeroko pojętej roli przedmurza chrześcijaństwa.
Co ciekawe, mimo, że gdy wygasła dynastia Jagiellonów, całkiem jeszcze sporo było Piastów, mało kto pomyślał wówczas o restytucji Piastów na krakowski tron. Zdecydowano się na szereg rodów cudzoziemskich.
Tymczasem na Śląsku Piastowie przetrwali do początków XVIII wieku. Ostatnią ich przedstawicielką była urodzona 2 grudnia 1652 roku na zamku w Brzegu Karolina Piastówna. Była ona najstarszą córką księcia legnicko-brzeskiego Chrystiana i księżniczki anhalckiej Ludwiki.
Jej chrzciny odbyły się 1 stycznia 1653 roku, a matką chrzestną została polska królowa Ludwika Maria żona króla Jana Kazimierza. Jej ojciec książę Chrystian po śmierci starszych braci zjednoczył na nowo księstwo legnicko-brzeskie i rządził nim do swej śmierci w roku 1672. Wówczas rządy w księstwie przejął jego jedyny syn Jerzy Wilhelm.
Rodzice Karoliny i Wilhelma choć ewangelicy i mocno już za młodu zgermanizowani, z czasem zaczęli cenić swoje polskie korzenie. Książę Chrystian po abdykacji króla Jana Kazimierza przez chwilę nawet myślał o polskiej koronie.
Staraniem rodziców Karolina Piastówna otrzymała gruntowne wykształcenie i wychowanie w duchu surowego kalwinizmu. Związki brzeskiego dworu z Polską i polskością sprawiły, że wokół matki Karoliny księżnej Ludwiki zawsze byli obecni katoliccy księża i zakonnicy.
Znajomość z jednym z nich – jezuitą przydała się gdy Karolina z szalonej miłości postanowiła przyjąć Katolicyzm, aby wyjść za mąż za księcia Fryderyka von Schleswig-Holstein. Potajemny ślub odbył się 14 lipca 1672 roku, a oficjalnie pobrali się 3 maja następnego roku.
12 stycznia 1674 roku Karolina urodziła syna Leopolda. Szalona miłość okazała się niezbyt szczęśliwą. W sześć lat później w sierpniu 1680 roku za zgodą cesarza Leopolda I nastąpiła separacja małżonków. Wychowaniem syna zajął się jego ojciec.
Gdy w roku 1675 zaledwie w wieku 16 lat zmarł ostatni męski potomek dynastii Piastów brat Karoliny Jerzy Wilhelm, księżniczka podjęła próbę odziedziczenia po nim księstwa legnicko-brzeskiego. Niestety cesarz udaremnił starania Karoliny i przejął księstwo na własność, zapisując jej jedynie dożywotnią, w sumie niemałą pensję.
Po separacji Karolina ostatnia przedstawicielka śląskiej dynastii Piastów zamieszkała w domu książąt legnickich we Wrocławiu. Żyła w samotności, prowadząc pobożne życie i oddając się działalności dobroczynnej.
Karolina Piastówna zmarła 24 grudnia 1707 roku we Wrocławiu. Pochowano ją w klasztorze cysterek w Trzebnicy. A jej serce umieszczone w srebrnej urnie trafiło do kościoła świętej Klary we Wrocławiu, gdzie do dziś znajduje się w tamtejszej kaplicy świętej Jadwigi.
