Jak radiowa wieść niesie za tzw. Niemca w Opolu nie było radiowej radiostacji, ale w Katowicach w roku 1927 rozpoczęła działalność regionalna rozgłośnia Polskiego Radia, na której antenie Stanisław Ligoń prowadził audycje przeznaczone dla Polaków mieszkających na Opolszczyźnie. Była to taka śląska wersja Radia Wolna Europa.

Pierwsze powojenne próby radiofonizowania Opola podjął Marian Deblessem przedwojenny producent aparatów radiowych w Katowicach, który przybył do Opola na przełomie maja i czerwca 1945 roku z legitymacją podpisaną przez wojewodę śląsko-dąbrowskiego, w której wpisano „skierowany do pracy w Polskim Radio”.

W Opolu nie było wówczas żadnej radiostacji, zaczął więc pan Marian zdobycznymi drutami łączyć poniemieckie uliczne szczekaczki, którymi od czasu do czasu emitowano programy polskiego radia, częściej komunikaty władz miasta, bardziej to zatem przypominało miejski radiowęzeł. Sam Marian Deblessem porzucił wkrótce karierę konserwatora radiowęzła by poświęcić się ogrodnictwu.

Dopiero w roku 1951 gdy podjęto decyzję o utworzeniu ekspozytury katowickiej rozgłośni w Opolu, przystąpiono do intensywnej rozbudowy kablowej sieci radiofonicznej. W ciągu roku przyłączono 60 000 odbiorników na całej Opolszczyźnie.

24 listopada 1952 roku w willi przy ul. Zajączka 5 w Opolu rozpoczęła pracę ekspozytura Rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach. Już w Grudniu tego samego roku w sieci kablowej pojawiły się opolskie audycje.

Pierwszymi redaktorami opolskiej ekspozytury zostali oddelegowani z Katowic Alojzy Maniak i Tadeusz Poniecki, a towarzyszył im oddelegowany z Wrocławia technik Henryk Linek. Redaktorem naczelnym został ściągnięty z Poznania Władysław Daniszewski.

Zaczynali pracę na dwóch ogromnych sowieckich magnetofonach RMS, do których zawsze brakowało taśm. Te zaś montowane przy użyciu nożyczek i kleju często się rwały. Nie tłumiło to entuzjazmu pierwszych opolskich radiowców, którzy do swojej dyspozycji dostali kierowcę Jerzego Łatacza i wóz transmisyjny z napędem… ręcznym.

Był to czterokołowy wózek do przewozu warzyw, na który ładowano magnetofon, konsoletę i jak wspominali nasi pierwsi radiowcy mikrofon wielkości pancerfausta i ruszano w teren. Z przodu ciągnął kierowca, z tyłu pchał redaktor i jakoś to szło. Dopiero po trzech latach przydzielono redakcji przedwojenny samochód osobowy marki renault, który wówczas przyjęto jako dobro niezwykle luksusowe.

Już wkrótce zespół opolskiej rozgłośni zaczął się powiększać. Audycje o muzyce klasycznej zaczął prowadzić muzykolog i nauczyciel z opolskiej szkoły muzycznej Kazimierz Kowalski, który po latach ku radości historyków spisał dzieje początków opolskiej rozgłośni.

Systematycznie rozszerzano zakres tematyki i ofertę programową. Już wkrótce przy udziale aktorów Teatru Ziemi Opolskiej zaczęto nagrywać radiowe słuchowiska. Najczęściej robiono to w nocy, bo w dzień aktorzy pracowali w teatrze. W efekcie kilka nagrań zakończyło się interwencjami Milicji Obywatelskiej.

Szczególnie spektakularne zakończenie miało nagranie słuchowiska, w którym występowali niemieccy żołnierze krzyczący na polskich robotników przymusowych. Siedzibę radia otoczyło kilkunastu uzbrojonych po zęby milicjantów, których sąsiedzi zawiadomili, że redakcję radia najprawdopodobniej opanował oddział werwolfu, bo dochodzą stamtąd straszne krzyki po niemiecku.

Innym razem realistyczne nagranie sceny trudnego porodu rzuciło na redakcję podejrzenie popełnienia okrutnego morderstwa. Ciekawe to były czasy, a dziś właśnie obchodzimy 69 rocznicę zapoczątkowania w Opolu przez naszych nomen omen antenatów tej niezwykłej radiowej przygody.