Urodzona około roku 1352 Bolesława znana również jako Bolka była trzecią najmłodszą córką księcia Bolesława bytomskiego i jego żony morawskiej arystokratki Małgorzaty ze Šternberka.
Gdy miała około 3 lat, w roku 1355 jej ojciec – władca księstwa bytomsko-kozielskiego zmarł, a jego księstwo stało się przedmiotem sporów innych piastowskich książąt.
Najbardziej skuteczny okazał się w tych zabiegach książę cieszyński Kazimierz, który w październiku 1355 roku podczas zjazdu z cesarzem Karolem IV wystarał się o jego zgodę na objęcie opieką małoletnich córek zmarłego księcia i większości jego ziem.
Tak więc Elżbieta, Eufemia i Bolka stały się podopiecznymi książąt cieszyńskich, którzy dla zabezpieczenia ich wiana zajęli ziemie księstwa kozielsko-bytomskiego, z wyjątkiem samego Koźla, które opanowali książęta Oleśniccy. Aby wzmocnić swoje prawa do przejętych ziem syn Kazimierza Cieszyńskiego Przemysław ożenił się z najstarszą z córek zmarłego Bolesława Elżbietą.
Przy okazji wesela najstarszej siostry, dwie młodsze kozielskie księżniczki zostały wówczas zmuszone do zrzeczenia się wszelkich pretensji do spadku po ojcu. Czteroletnia Bolka za zgodą cesarza Karola IV została w roku 1356 przyrzeczona Czenkowi synowi czeskiego magnata Jana z Wartemberka.
Do zawarcia małżeństwa prawdopodobnie nie doszło, choć w historii Czech przewija się wątek Bolki, jako małżonki Czenka i matki czworga jego dzieci. Prawdopodobnie jest to jednak wynikiem nieporozumienia.
Ostatecznie między rokiem 1396 a 1405 Bolesława wstąpiła do klasztoru cystersek w Trzebnicy. Jako pochodząca z rodu Piastów cieszyła się tam szczególnymi względami. W roku 1405 objęła funkcję przeoryszy trzebnickiego klasztoru i pełniła ją niemal do końca życia.
Za jej rządów klasztor pozyskał szereg nowych nadań i dochodów z majątków, zdołała ona także uzyskać potwierdzenie przez króla Zygmunta Luksemburskiego wszystkich dotychczasowych przywilejów.
Bolesława ostatnia księżniczka bytomsko-kozielska zmarła we wrześniu 1427 roku. Pochowano ją w klasztorze w Trzebnicy.
