Jan Ludyga urodził się 15 marca 1894 w Rozbarku, który dziś jest dzielnicą Bytomia. Jego oboje rodzice byli aktywnymi działaczami polskich organizacji narodowych, a Jan już w wieku 15 lat wstąpił do Polowych Drużyn Sokolich w Bytomiu, a w rok później został mianowany ich naczelnikiem.

Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany i wysłany na front zachodni, gdzie w roku 1915 zdezerterował i przeszedł na stronę francuską. Zapewne był zdolnym oficerem, bo władze francuskie mianowały go komendantem obozu jenieckiego.

Gdy we Francji zaczęła się formować błękitna armia generała Hallera wstąpił do niej także Jan Ludyga. W tym okresie przyjął nazwisko Laskowski, które formalnie zostało zatwierdzone przez polskie władze w roku 1922. Tymczasem Za dezercję został przez niemiecki sąd zaocznie skazany na karę śmierci.

W armii generała Hallera po dwóch miesiącach służby został mianowany pierwszym komendantem polskiej szkoły podoficerskiej, a potem adiutantem I Korpusu Wojska Polskiego we Francji.

Po powrocie do kraju walczył z Ukraińcami a wiosną roku 1920 skierowano go do konspiracyjnej pracy na Górnym Śląsku. Pełnił m.in. funkcję Szefa sztabu Polskiej Organizacji Wojskowej na Górnym Śląsku. Brał udział w przygotowaniach planów II i III powstania śląskiego.

Podczas III powstania Jan Ludyga-Laskowski dowodził powstańczym oddziałem wyszkolenia i zaopatrzenia, następnie został dowódcą powstańczej Grupy „Wschód” a w ostatnich dniach powstania mianowano go zastępcą Naczelnego Wodza Wojsk Powstańczych.

W okresie międzywojennym zaangażował się w organizację Związku Powstańców Śląskich zajął się także naukowym opracowaniem dziejów III powstania.

We wrześniu 1939 r. brał udział w obronie Śląska a następnie przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do polskich sił zbrojnych na zachodzie. Po zajęciu południowej Francji przez Niemców został aresztowany przez gestapo i czas do końca wojny spędził w niemieckim więzieniu.

Jan Ludyga-Laskowski zmarł w Paryżu 16 lipca 1956 roku i tam też został pochowany.