Feliks Kupilas urodził się w Klinku, wsi, która obecnie jest częścią Popielowa, jako syn rolnika Jana i Julii z domu Kania. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Popielowie Feliks rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu i kontynuował ją we włoskim Turynie, gdzie w roku 1901 zdał maturę.
Choć spodziewano się, że będzie kontynuował naukę, albo zostanie urzędnikiem państwowym, co dzięki maturalnemu świadectwu przyszłoby mu bez trudu, postanowił wrócić do Popielowa i pomagać ojcu w prowadzeniu gospodarstwa.
Pracował jako rolnik, ale podjął także polską działalność oświatową i narodową. Nawiązał kontakty a potem współpracę z działającymi na Opolszczyźnie polskimi czasopismami, organizował w Popielowie amatorskie przedstawienia teatralne i uroczystości patriotyczne.
W latach 1906-1907 odbył zasadniczą służbę wojskową w pruskiej armii, gdzie został podoficerem sanitarnym. Służbę tę pełnił także podczas I wojny światowej, której całe cztery lata spędził na froncie zachodnim.
Po powrocie z wojny natychmiast zaangażował się w walkę o przyłączenie Śląska do Polski. Już w końcu 1918 roku założył w Opolu Związek Rolników Polskich na Śląsku, którego dwa lata później został prezesem.
Organizował też kółka rolnicze, które pomagały rolnikom podźwignąć gospodarstwa zaniedbane w czasie wojny i sprowadzały nasiona oraz maszyny i narzędzia rolnicze z Polski. W roku 1920 kółka te liczyły około 70 tysięcy członków. Z inicjatywy Feliksa Kupilasa powołano wówczas w Opolu polską Spółdzielnię Zakupu i Sprzedaży Rolnik, której siedziba w podwórzu między ulicami Łangowskiego i Kominka do dziś opatrzona jest ówczesnym malowanym szyldem.
Członkowie spółdzielni wybrali Feliksa Kupilasa swoim reprezentantem w Polskim Komitecie Plebiscytowym, który reprezentował także wobec Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej. Wszedł także w skład władz cywilnych III powstania śląskiego, a następnie w skład polskiej delegacji na rozmowy pokojowe w Genewie.
Nie pogodził się z podziałem Śląska, zmuszony zamieszkać z dala od Opolszczyzny okres międzywojenny spędził pomagając siostrom w prowadzeniu restauracji w Szopienicach. II Rzeczpospolita nagrodziła go przyznając mu majątek ziemski, ale on go nie przyjął, mówiąc, że jego ziemia jest w Popielowie.
Podczas II wojny światowej ukrywał się w Zatorze koło Oświęcimia. Po wojnie Feliks Kupilas pracował w spółdzielczości i przedsiębiorstwach rolnych. Bez powodzenia próbował odtworzyć spółdzielnię Rolnik w Opolu, był też członkiem opolskiej Miejskiej Rady Narodowej. Feliks Kupilas zmarł 16 lipca 1966 roku w Szopienicach.
Choć spodziewano się, że będzie kontynuował naukę, albo zostanie urzędnikiem państwowym, co dzięki maturalnemu świadectwu przyszłoby mu bez trudu, postanowił wrócić do Popielowa i pomagać ojcu w prowadzeniu gospodarstwa.
Pracował jako rolnik, ale podjął także polską działalność oświatową i narodową. Nawiązał kontakty a potem współpracę z działającymi na Opolszczyźnie polskimi czasopismami, organizował w Popielowie amatorskie przedstawienia teatralne i uroczystości patriotyczne.
W latach 1906-1907 odbył zasadniczą służbę wojskową w pruskiej armii, gdzie został podoficerem sanitarnym. Służbę tę pełnił także podczas I wojny światowej, której całe cztery lata spędził na froncie zachodnim.
Po powrocie z wojny natychmiast zaangażował się w walkę o przyłączenie Śląska do Polski. Już w końcu 1918 roku założył w Opolu Związek Rolników Polskich na Śląsku, którego dwa lata później został prezesem.
Organizował też kółka rolnicze, które pomagały rolnikom podźwignąć gospodarstwa zaniedbane w czasie wojny i sprowadzały nasiona oraz maszyny i narzędzia rolnicze z Polski. W roku 1920 kółka te liczyły około 70 tysięcy członków. Z inicjatywy Feliksa Kupilasa powołano wówczas w Opolu polską Spółdzielnię Zakupu i Sprzedaży Rolnik, której siedziba w podwórzu między ulicami Łangowskiego i Kominka do dziś opatrzona jest ówczesnym malowanym szyldem.
Członkowie spółdzielni wybrali Feliksa Kupilasa swoim reprezentantem w Polskim Komitecie Plebiscytowym, który reprezentował także wobec Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej. Wszedł także w skład władz cywilnych III powstania śląskiego, a następnie w skład polskiej delegacji na rozmowy pokojowe w Genewie.
Nie pogodził się z podziałem Śląska, zmuszony zamieszkać z dala od Opolszczyzny okres międzywojenny spędził pomagając siostrom w prowadzeniu restauracji w Szopienicach. II Rzeczpospolita nagrodziła go przyznając mu majątek ziemski, ale on go nie przyjął, mówiąc, że jego ziemia jest w Popielowie.
Podczas II wojny światowej ukrywał się w Zatorze koło Oświęcimia. Po wojnie Feliks Kupilas pracował w spółdzielczości i przedsiębiorstwach rolnych. Bez powodzenia próbował odtworzyć spółdzielnię Rolnik w Opolu, był też członkiem opolskiej Miejskiej Rady Narodowej. Feliks Kupilas zmarł 16 lipca 1966 roku w Szopienicach.
