Ksiądz Roch Szajca (stosowano też formę zgermanizowaną Scheitza) pochodził z mieszkającej w Dobrzeniu Wielkim wielodzietnej rodziny Andrzeja i Joanny z domu Adamiec. Imię Roch otrzymał w hołdzie dla Świętego Rocha, którego kult jest do dziś w Dobrzeniu Wielkim żywy.
Ukończył Niższe Seminarium Duchowne księży werbistów w Nysie, skąd wyjechał do Domu Misyjnego w Mödling koło Wiednia. Tam 24 lutego 1905 przyjął święcenia kapłańskie, wkrótce potem wrócił do Nysy, gdzie już w 1919 roku redagował polskojęzyczny ilustrowany miesięcznik „Skarb Rodzinny”. Rok później ukazał się pierwszy numer drukowanego w języku polskim rocznika „Kalendarz Królowej Apostołów”.
Gdy w okresie plebiscytowym werbiści otworzyli swój dom w Bytomiu, jego pierwszym dyrektorem wybrano ojca Rocha Szajcę, który wraz z ojcem Emilem Drobnym przyjechał do Bytomia 24 stycznia 1920 roku.
W nowym domu bytomscy werbiści rozwinęli skierowaną do polskiej ludności rejencji opolskiej działalność wydawniczą, przeniosły się tam też redakcje pism wydawanych przez ojca Szajcę. Tam też z jego inicjatywy od 1921 roku zaczął się ukazywać „Dzwonek Maryi” - czasopismo dla górnośląskich sodalicji mariańskich. W pracy redakcyjnej ojca Rocha Szajcę wspierał ojciec Emil Drobny.
W roku 1924 werbiści musieli zlikwidować swoje bytomskie wydawnictwo, ojciec Szajca przeniósł się wówczas do Nysy, gdzie do końca życia pełnił różne funkcje duszpasterskie. Jedynie na krótki czas przeniósł się do Czarnowąs, gdzie pracował jako kapelan zakonnego sierocińca.
Nie zaprzestał jednak działalności wydawniczej od 1922 roku redagował istniejące od 1895 roku oficjalne pismo Diecezji Wrocławskiej „Posłaniec Niedzielny”, którego istnienie zakończyło się w lutym 1939 roku w efekcie odebrania ojcu Szajcy praw redaktora przez hitlerowskie władze.
Pod koniec życia pracował jako kapelan nyskiego domu sióstr elżbietanek, a w latach 1946-47 prowadził nyski Dom Misyjny. Ojciec Roch Szajca zmarł 19 czerwca 1959 roku w Nysie, gdzie pochowano go na cmentarzu księży werbistów.
