PAP: Pana zespół jako ostatni z turnieju w Debreczynie zapewnił sobie przepustki do Paryża, co oznacza, że biało-czerwoni po raz drugi wystąpią w igrzyskach, po debiucie dyscypliny trzy lata temu w Tokio. Czym jest dla pana ten kolejny olimpijski sukces?

Piotr Renkiel: Awansować dwa razy na igrzyska to nie jest coś łatwego. Jestem megadumny ze wszystkich, z całego sztabu, z zawodników, z fizjoterapeutów, że daliśmy radę. Zawodnicy pokazali charakter i serce. Trzeba to podkreślić, bo Przemek Zamojski doznał kontuzji stopy pierwszego dnia, a Filip Matczak ostatniego.

PAP: W Tokio biało-czerwoni zajęli siódme miejsce wśród ośmiu drużyn. Obecnie z olimpijskiego składu w zespole pozostał jedynie 37-letni Zamojski. Doszli mistrz świata do lat 23 Adrian Bogucki, Filip Matczak i w ostatniej chwili, bo kilka dni przed turniejem w Debreczynie, Michał Sokołowski, jeden liderów kadry 5x5, absolutny debiutant w tej odmianie koszykówki.

P.R.: Tym bardziej należy się cieszyć i podkreślać to, czego dokonaliśmy, bo byliśmy ze sobą w tym składzie tylko 10 dni. W tej drużynie jest taki potencjał, że wierzę, iż można osiągnąć coś fajnego i zapisać się w historii polskiej koszykówki do końca życia.

PAP: A jak pan ocenia poziom rywalizacji w Debreczynie w porównaniu do turnieju w austriackim Grazu, gdzie pana drużyna wywalczyła awans do Tokio? Na Węgrzech w każdym meczu, oprócz pierwszego spotkania w grupie, zdominowanego przez Mongołów (wygrali 21:14 - PAP), biało-czerwoni musieli walczyć do ostatnich sekund o olimpijskie marzenia. Tak było z Japonią, Austrią i decydującym starciu z Mongolią...

P.R.: Poziom w Debreczynie był bardzo wysoki. Powiem szczerze, że każdy mecz był strasznie wymagający, każdy rywal walczył o życie, tak jak my. Zawodnicy czuli, że w każdym spotkaniu było napradę ciężko i wygrane nie przychodziły łatwo.

PAP: Za panem i zespołem wielkie emocje i radość, ale igrzyska już dwa miesiące...

P.R.: I dlatego już ustalamy cały plan przygotowań. Wiemy, że Michał Sokołowski dołączyć ma do nas 15 lipca po tym, jak z reprezentacją w tradycyjnej odmianie koszykówki będzie walczył o olimpijski awans w Walencji. Zobaczymy jak się to wszystko ułoży...

PAP: Z jakimi nadziejami spogląda pan na Paryż i rywalizację w prestiżowym miejscu, największym z placów stolicy Francji - de la Concorde?

P.R.: Michał, Przemek, Adrian i Filip to goście, którzy pokażą nam wszystkim, że z polską koszykówką 3x3 może być jeszcze lepiej niż było.

PAP: Ryzykował pan bardzo zapraszając Michała Sokołowskiego, który kilka dni przed zgrupowaniem i wyjazdem do Debreczyna zakończył sezon zasadniczy w lidze włoskiej. Jak widać, opłaciło się.

P.R.: Powtórzę to, co mówiłem przed wylotem - kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana. Zdradzę, że Michał powiedział mi wprost, że nie decyduje się na grę w reprezentacji 3x3, by pojechać na igrzyska, ale po to, by zdobyć w Paryżu medal. To pokazuje jego podejście do tego, co robi, jakie stawia sobie cele, jak bardzo jest zaangażowany.

PAP: Zaczynał pan przygodę z tą odmianą koszykówki jako zawodnik w 2011 roku, a od 2018 występował w kadrze. Co podobało się panu wtedy najbardziej z perspektywy zawodnika w 3x3?

P.R.: Po pierwsze od samego początku uwierzyłem w pomysł i ideę tej odmiany. To, co podobało mi się najbardziej, to fakt, że zespół... nie ma bezpośredniego kontaktu z trenerem podczas meczu. Jako zawodnik mogłem robić to, co chcę, oczywiście w ramach ustaleń przedmeczowych. Koszykarze sami decydują, jaka będzie akcja patrząc na to, jak układa się spotkanie. Fajne było to, że zawodnicy, którzy nie dostawali szans od szkoleniowców w koszykówce 5x5, mogli swobodnie grać w 3x3 i pokazywać swoje umiejętności, czy to koszykarskie, czy to, te bardziej motoryczne.

PAP: Był pan także grającym trenerem, a od 2019 roku prowadzi reprezentację, która wywalczyła brązowe medale mistrzostw globu (2019) i Europy (2021). Perspektywa trenera jest inna niż koszykarza, więc czy nie czuje pan frustracji siedząc z boku i patrząc na spotkanie niczym kibic, bo nie ma pan bezpośredniego wpływu na to, co dzieje się na boisku?

P.R.: Nie. Jeżeli dobiera się zawodników, którzy realizują pomysł sztabu i dokładają coś od siebie, to praca trenera jest przyjemnością. Jestem pod wrażeniem, że w tej drużynie każdy z koszykarzy po jednym słowie, jednym nakreśleniu założeń taktycznych już wie, o co chodzi i realizuje to. Mogę powiedzieć, że nie miałem przez ostatnie dwa lata zawodników, którzy tak szybko chłonęliby wiedzę. To jest niesamowite, gdy podczas skautingu pokazujesz, że ktoś z rywali ma lepsze manewry na lewą rękę niż prawą, a podczas meczu gracz +zamyka+ mu właśnie tę lewą stronę i zmusza do oddawania rzutów z trudniejszej pozycji. Jestem megadumny, że mogę prowadzić zespół z takimi koszykarzami.

PAP: Który mecz reprezentacji 3x3 zapadł panu najbardziej w pamięć?

P.R.: Ten, który będzie decydujący na igrzyskach w Paryżu. Nie oglądam wygranych meczów ponownie, nie żyję przeszłością. Zawodnicy sami je przeglądają. Ja patrzę tylko na te przegrane, analizuję i wyciągam wnioski.

Rozmawiała: Olga Miriam Przybyłowicz (PAP)

olga/ pp/