Z głośnym chrupnięciem złamały się właśnie dwie nogi, na których ku świetlanej przyszłości kroczy dziarsko kulturowy marksizm skryty za określeniem politycznej poprawności. Nie cieszmy się jednak za bardzo, bo tych nóg współczesna lewica ma więcej niż stonoga, ale zawsze to jakieś pocieszenie.

Z wielkim podziwem obserwuję wysiłki Opolanina, Mariana Panica, który w tygodniku „Solidarność”, znanym dziś bardziej jako internetowy Tysol.pl, regularnie zamieszcza polską prasówkę z niemieckich gazet i portali. Obserwuję to z wielkim podziwem, gdyż Marian robi te tłumaczenia za darmo, na dodatek z polemicznym pazurem, ale obserwuję też z wdzięcznością.

W ostatni poniedziałek, 13 listopada, obudziłem się z dziwnym swędzeniem na górnej wardze. Wysypka czy jakie licho? Powlokłem się do łazienki, lecz po drodze moje kolana, nie wiedzieć czemu, same zaczęły się dziarsko unosić, a stopy zaczęły wybijać o podłogę równy rytm marsza. Prawa ręka zesztywniała i dziwnie uniosła się do góry, jakbym pozdrawiał budzący się do życia dzień.

Dziś przy sobocie śniadanie stawia felietonista. Podam ciasto francuskie z dydaktycznym nadzieniem, które będzie… bezpłciowe. A do popicia kawa z mlekiem, tyle, że kobiecym.

Znajomi pytają mnie, po co wróciłem na Facebooka, skoro moja kilkumiesięczna na nim nieobecność tak dobrze mi służyła. Zrzuciłem kilka kilogramów, przeczytałem kilka książek więcej niż w analogicznym czasie fejsbukowej „niewoli”, napisałem w weekendy i na urlopie sto stron nowej powieści.

Zrobiono Was kiedyś w trąbę? Ewentualnie w konia, w jelenia, w jajo, w balona, na szaro lub na cacy? Zagrano Wam kiedyś na nosie, względnie dano w niego prztyczka? Wpuścił Was ktoś kiedyś w kanał albo w maliny? Daliście się kiedykolwiek wziąć na lep lub na plewy? Wyprowadzono Was w pole lub wystawiono rufą do wiatru? Wystrychnięto Was na dudka, nabito w butelkę, wycięto Wam numer, zamydlono oczy, zrobiono wodę z mózgu? Uwiedziono i porzucono? Nacięto lub naciągnięto? Rąbnięto? Orżnięto? Okantowano? Skołowano? Wyślizgano? Ołgano? Zbajerowano?

W czwartek wieczorem Paweł Kukiz wyraził na Facebooku przypuszczenie, że niebawem wśród artystycznych elit kraju obudzi się wielka miłość do prezesa Kaczyńskiego. Swoje mocne przekonanie do słuszności tej tezy szef Kukiz’15 wystawił dodatkowo na próbę zakładu. Niestety, nie napisał, o co chce się zakładać.

Proszę sobie wyobrazić, że mi odbija i w liście do ważnej międzynarodowej instytucji oskarżam władze Radia Opole, gdzie zarabiam na chleb i masło do tego chleba, że sytuacja w rozgłośni staje się bardzo niebezpieczna. Ponieważ – cytuję swój hipotetyczny, nienapisany list – „…jako radiowcy i dziennikarze chcemy być jedną społecznością i mieć moc wolności”. A potem dosmaczam swój donos taką oto egzotyczną opinią: „To przerażające, jak szybko możemy wrócić do absurdalnej cenzury prowadzeni przez ksenofobicznych nacjonalistów w cieniu figury Chrystusa króla Polski…”.